Al het groen barst open....

Wetering - Steenwijk

Vandaag het laatste traject van het Havezatepad, we lopen van Wetering naar Steenwijk. De weerprofeet van het journaal heeft ons een mooie dag belooft. We vertrekken vandaag wat later dan gebruikelijk omdat we 's middags nog een gezellige afsluiting aan de wandeling willen knopen. Dat later vertrekken is niet voor iedereen even makkelijk. Zo is vandaag de laatste, nu wat onwenning, als het eerst aanwezig. We lopen langs de Flodder waar aan de kant van het water een rietsnijder bezig is om bossen te maken. Aan het eind slaan we linksaf en lopen langs de visvijver en komen bij het Kanaal Steenwijk - Ossenzijl. We komen daar een tegenstelling tegen, eerst een immens groot en breed huurjacht en even later worden we ingehaald door een snelle en uiterst smalle roeiboot, de dubbel twee.


Het is heerlijk weer en mooie omgeving. Overal zien we uitbottende bomen, bloessems en bloeide planten. Een prachtige tijd. Als we bij de kerk van Paasloo lopen we de koster tegen het lijf die ons uitnodigt om de kerk even te bekijken. De kerk dateert uit 1336 daarna verbouwd tot zijn huidige vorm van een "Boerenschuurkerk". De kerkbouw was wenselijk omdat het riviertje de Aa in de herfst regelmatig buiten zijn oevers trad. De kerkgangers konden dan Steenwijk niet bereiken. Bij de kerk liggen de dichter J. C. Bloem en zijn vrouw begraven. We lopen verder langs singels en pas bewerkte akkers en komen in Steenwijkerwold aan. Na een stukje dorp worden we over de Gelderingensteeg geleid, een prachtig zandpad met op allerlei punten bordjes met uitleg over de planten en dieren die daar te zien zijn.


In Thij hebben we "krijgsraad" en besluiten om vanaf dit punt rechtstreeks naar de natuurcamping De Woldberg te lopen waar we met zijn allen de afsluiting van het pad zullen vieren. Als we even later na Thij ook Tul achter ons gelaten hebben hebben we prachtig uitzicht op het "dal" waar Steenwijk in ligt. Een tunneltje werkt ons onder de snelweg door. Daar wachten we totdat de vrouwen en kinderen met de auto langs komen. Na getoeter en gezwaai lopen onder grote beuken door naar de camping. Op de parkeerplaats worden we onthaald met bloemen, medailles en bekers.

Met de kop in de wind

Rondje Vollenhove

Als toegift op de het Havezathepad is een weekendwandeling "Land van Vollenhove" toegevoegd. Een afstand van 27 kilometer vanuit Zwartsluis naar Vollenhove en daarna terug naar Zwartsluis. Voor een deel gaat die ook langs de officiële route vab het Havezathepad. We hebben de trajecten Zwartsluis tot de pontveer naar Genemuiden en Zwartsluis tot de Arenbergergracht al gelopen. We brengen die kilometers vandaag in mindering. Gelukkig treffen we vandaag een droge dag een welkome verrassing na de regen die we afgelopen week hadden. We zetten een auto bij de pont en rijden door naar de Arembergergracht waar we in januari 2008 op het ijs gestapt zijn. Als we de auto in de berm parkeren merken we onmiddelijk dat we wel een zacht stuk treffen. Met vijf man duwen en de auto verplaatsen lukt al niet meer. Ach.... we zijn hem de eerste uren ook niet nodig en na een kop koffie vertrekken we richting Barsbeek. Even later lopen we door de Poepershoek, een buurtschap die 2 kilometer ten zuiden van St Jansklooster ligt. De naam duid op de vele duitse seizoensarbeiders die tot in de19e eeuw hier veel werkzaam waren. Na de markante watertoren, die we vandaag vanuit alle richtingen wel zien staan, krijgen we nog een deel van de oude kloosterommuring. Een complex dat eind 15e eeuw gebouwd is nadat de blinde Johannes van Ommen zich hier met een aantal geloofsgenoten vestigd.


Vanuit St Jansklooster lopen we door via de Leeuwte naar Vollenhove. Bij Café De Moespot, in de vorige eeuwen een oude pleisterplaats voor voet, postkoets- en stoomtramreizigers tussen Zwolle en Blokzijl, lopen we langs de rand van het Vollenhovermeer Vollenhove binnen. Een oud vissersstadje dat voor de komst van de Noordoostpolder aan de Zuiderzee lag.


Als we door Vollenhove lopen krijgen we sterk de indruk dat we het niet droog houden. Gelukkig wordt ons vermoeden niet bevestigd. Als het stadje achter ons ligt steken we de N331 over en lopen over het landgoed van Den Oldenhof. Een havezathe uit 1524 die vanaf de doorgaande weg te zien is. We kruizen de weg weer en lopen langs de Noordoostpolder met de Kadoelersluis langs het Zwarte meer en passeren het Vogeleiland dat in 1942 ontstaan is bij het uitbaggeren van een nieuwe vaargeul. Het eiland is een belangrijk leefgebied van roofvogels, karekiet en steltlopers. We lopen over de dijk verder en ervaren weer de koude wind die over de vlakte waait. Langs het Zwartewater komen we bij het pontje van Genemuiden aan. Op de veerweg geeft de onbeletterde achterkant van het bord aan dat het pontveer gewoon vaart.

Kijk.., kijk... daar lopen ze!!

Berkum - Zwartsluis

De dag ervoor regent het nog pijpestelen, vandaag zal het droog zijn maar wel een flink windje. Met die voorspellingen van de weerprofeet beginnen we aan dit traject. Het is nog wat duister als we na een bakje verkwikkende koffie van de carpoolplaats aan de A28 starten. Omdat het pontje van Haerst na 30 september niet meer heen en weer de Vecht oversteekt nemen we de wintervariant. Als we onder de A28 door zijn lopen we de kruin van de dijk op. Bij buurtschap Haerst lopen we achter huize Arnichem langs. Bij zandafgravingen zijn daar in 1988 en 1989 resten gevonden die de aanwezigheid van Neanderthalers aantonen. Op dit landgoed is ook het graf van Lepejou, het oudst bekende moslimgraf in Nederland. Omdat deze slaaf zijn heer Joan Hendrik Tobias redde. Tobias was de toenmalige bewoner van Huize Arnichem. Als dank nam hij Lepejou mee naar Nederland. De omgeving ademt beslist geen adelijke sfeer.


Nadat we weer een stukje weg hebben gehad gaan we de uiterwaarden in. Het lijkt wel een hordeloop, regelmatig moeten we over een hek. Karel is daar een echte meester in, met een sierlijke zwaai staat hij aan de andere kant. Na het laatste hek komen we weer op de kruin van de vechtdijk die als we bij Huize Den Doorn aankomen aan beide kanten voorzien in van grote beuken.


De lucht blijft dreigend grijs.... houden we het droog? Bij Genne ligt IJsboerderij Glinthuys, op deze voormalige havezathe (1520) kunnen we de ijsfabriek bezoeken. Jammer genoeg zijn we een uur te vroeg. We volgen de dijk en komen over het sluisje van Gennegerzijl waar men de waterhuishouding regel voor het gebied tussen Genne en Holten. Al in 1611 wordt er over het sluisje gesproken. Ineens wordt er uitbundig geroepen.... 'kijk, kijk..... daar lopen ze". Verbaasd kijken we elkaar aan en weten beslist niet waar het over gaat, "kijk Henk... daar... reeën" Dat maakt al een boel duidelijk, een eind verder in het weiland staan 3 reeën onze kant op te kijken. Even verder aan de dijk ligt gemaal Streukelerzijl. Na Streukel komen we al gauw op de Stenendijk die ons naar Hasselt brengt. We lopen onderlangs en zie duidelijk de verschillende stukken muur. Als bescherming tegen het wassende water werd de enige gemetselde zeewering in Nederland aangelegd, de Stenendijk, met een lengte van 1000 meter. In deze muur zijn meer dan 50 vakken te onderscheiden in heling, hoogte en aard van metselwerk. Hiermee kan men afleiden dat de muur tenminste twee keer is verhoogd. Over de ouderdom is weinig bekend. Op de oudste kadasterkaart van 1822 komt deze dijk reeds voor, maar deze waterkering is waarschijnlijk veel ouder.


We komen in Hasselt dat in 1350 de vierde stad in Overijssel was en de bijnaam "Klein Amsterdam" droeg. Als we Hasselt achter ons gelaten hebben steken we het Zwarte Water over en nemen de dijk naar Genemuiden. Een harde wind waait over het kale gebied van uiterwaarden en polders. Nergens iets van beschutting. Hooguit die ene boerenschuur waar we, uit de wind, het traditionele kopje soep nemen. In Genemuiden nemen we de pont naar Zwartsluis. Als we overgestoken zijn gaat de route over de afrastering de uiterwaarden in. Over de zomerdijk lopen we de laatste kilometers naar het eindpunt Zwartsluis.

Rondom huis

Dalfsen - Berkum

Ook vandaag is het weer een thuiswedstrijd. Om half zeven is iedereen met een fiets bij de opstartplaats in de Fabiushof. We stappen op het fietsje en rijden naar het station, vandaar gaan we te voet verder naar Berkum. Net achter het station ligt Huize Den Berg, een havezathe die voor het eerst in 1483 wordt genoemd. We lopen achterom, dat doen de bekenden altijd, gasten komen via de voordeur. We staan even te kijken bij deze kostelijk gelegen koopmanswoning.


Lang niet altijd zijn op het Havezatepad de bouwwerken zo herkenbaar. Soms is er niet meer dan een boerderij van over waar we dan weer gedachteloos aan voorbij lopen en soms is het alleen de plek nog waar vroeger wat stond. Via de Mataram lopen we naar De Horte. Tegenwoordig als gebruikt als kantoorruimte van Het Overijssels Landgoed. Het eerste van we van dat landgoed zien is de biljardkamer. Al gauw volgt het kleine witte bruggetje wat toegang tot de tuin geeft.


We vervolgen het bospad, steken een boerenerf over en lopen tussen de weilanden door, links en rechts staat een singel met bomen en struiken. Als we bij de N35 komen kiezen we en goed moment en steken de weg over, een lange oprijlaan met richts geknotte wilgen. Lang niet alle exemplaren zijn in goede staat en we verwonderen ons dat op een "ogenschijnlijk dode boom" nog zoveel jong groen zit. Als we Soeslo bereiken zien we dat het tegenwoordig weer bewoond wordt. Een deel is dus ook voor ons bezoek afgesloten en iets anders dan volgens het boekje lopen we verder. Het zonnetje komt er heerlijk bij.


Nadat we aan de rechterhand de Wythmener plas hebben gehad lopen we langs de golfbaan. Een prachtig traject over een betonnen wandel-/fietspad, aan beide een royale strook gras, daarna een strook natuurgebied met daar achter de wijdse vlakten van de golfbaan. Af en toe nemen we een kijkje bij de golfers. Bij een riante villa zien we nog een oude mercedes staan, het bijzondere exemplaar ziet er nog geweldig uit voor zijn leeftijd (55 jaar oud), natuurlijk heeft ze nog wel een faceliftje gehad maar dat mag ook wel. Terwijl ik foto's maak knopen Erik en Karel een praatje met de eigenaar aan.


In Herfte steken we twee maal het spoor over en lopen door de Veldhoek naar Berkum. Als we het dorp doorkruist hebben komen we bij de A28 waar een tunneltje klaar ligt om ons naar de overkant te brengen.


De route loopt om begraafplaats Kranenburg heen naar het restaurant de Agnietenberg waar het eindpunt is. In 1926 kocht de gemeente Zwolle het voormalige terrein van de havezate ´Craanenburg´en richtte dit in als begraafplaats. Het is, naast begraafplaats, een mooie plek om tot rust te komen, te wandelen, te bezinnen enzovoort. Weer een plek dus die je niet direct associeert met een havezathe.

Meneer, u mag daar niet staan!

Dalfsen - Ommen

Het is vandaag een soort thuiswedstrijd, we lopen het traject Ommen - Dalfsen. Omdat Pa Spoor wat onderhoud moest plegen aan het baanvak werden door de NS bussen ingezet. De eerste ging al om acht uur en eerlijk gezegt was ons dat te laat. We hebben daarom besloten om de route in omgekeerde richting te lopen en beginnen dus in Dalfsen. Het is iedeaal omdat we geen auto's mee hoeven. Als we over de brug met de blauwe bogen fietsen hangt er een lage mist over de Vecht. De fietsen stallen we bij het station en gaan vol goede moed op stap. Heerlijk om weer eens te lopen. Wat zouden we deze dag voor bijzonders tegenkomen. De zon doet heftig zijn best om de kou te verdrijven. Erik gooit een balletje op. Een van de favoriete bezigheden tijdens de wandeling is klootschieten. Een nare bijkomstigheid is dat ze een vrij goede schutkleur hebben en dat ze niet kunnen drijven. Dus als u een balletje vindt! In de Marswetering heeft een zwaan zijn nest gemaakt en zit rustig te broeden.

Af en toe een boerderij met geel-rode, groen omrande luiken die deel uit maakt van het Landgoed Rechteren, even later zien we in de verte het kasteel liggen. We lopen door een prachtig stukje bos met hoge beuken. Als we de marswetering weer zijn overgestoken komen we bij het spoor. Twee platte karren staan al op de rails en behendig plaatst de kraanmachinist zijn kraan dwars op de weg. Een as met "treinwielen" zakt naar beneden en na wat bijsturen ook de achteras. De kraan is ineens "locomotief" geworden. Er worden dwarsliggers vervangen. Natuurlijk sta ik weer op de verkeerde plaats.

Weer krijgen we een stukje bos en lopen daarna richting Hessum langs een vogelrijk gebied met oude vechtarmen. Tussen de weilanden door komen we bij de stuw van Vilsteren. Daar steken we, na een kopje koffie, de vecht over.

Door een bos met veel geurig naaldhout komen we langs een nat stuk land en steken even later de Hessenweg over. Een stukje bos met riante optrekjes. Even later staan we weer voor de verkeersader Hardenberg - Zwolle. Als we die overgestoken hebben zijn we weer in de vechtdelta aanbeland. Daar lopen we langs het boerenerf, de locatie waar van 1406 - 1836 een oude Havezathe (Arendshorst) stond. We hebben er niets van gemerkt. De natuur is hier schitterend. Een oude vechtarm en verder op bij een boerderij een ooievaar die in de tuin, of daar net voor naar voedsel zoekt. Op het nest, hoog op een paal, zit het vrouwtje. Weer moeten we de Hessenweg oversteken en na een lang recht stuk komen we bij de N48 aan. Volgens het boekje moeten we hier oversteken en daarna Ommen in. Zonder dat we er erg in hebben gaan we rechts en komen bij de Varsenerdijk. Dan maar vanaf deze kant Ommen in. Bij het station aangekomen kopen we een treinkaartje en wachten op de stopbus naar Dalfsen. Die vertrekt pas als de trein uit Emmen binnengekomen is.

We banjeren maar door

Schuilenburg - Ommen

Al zo lang we lopen hebben we het geroepen "wat zou het leuk zijn als er sneeuw lag". Vandaag hebben we het geweten. Omdat we vandaag in Ommen zullen stoppen laten we ons brengen en gaan we met de trein weer terug naar Dalfsen. Na de gebruikelijke stop rijdt de taxi naar huis en stappen wij manhaftig de sneeuw in. Die sneeuw is een soort prentenboek, de sporen van wandelaars, honden maar ook de afdrukken van reeёn, zo zie je dan een punt waar ze de weg oversteken.

Even later lopen we door de brede uiterwaard met rechts van ons de Regge. Maar de wereld om ons heen blijft wit. Bij Hankate wordt de Regge via een duiker onder het Overijssels kanaal geleid. Via de vistrappen wordt het overtollige water van het Overijssels kanaal in de Regge geloost. Jammer dat we dat nu pas lezen anders hadden we er vanmorgen met heel andere ogen naar gekeken.

Even later passeren we een stuw, vroeger een schutsluis - Sluis IV, die onder prachtige beuken ligt. Hoewel we nog een paar keer proberen is het ijs nergens dik genoeg. Het is inmiddels tijd voor de koffiestop die, geheel in stijl, door Erik werd verzorgd. Warme chocola met slagroom!!

De sneeuw loopt zwaarder dan we dachten. Het blijft een ongelijke ondergrond en af en toe glijden je voeten weg. We lopen langs de oever van de Beneden Regge. Bij de Archemer stuw steken we het water weer over. Een eindje verder stoppen we omdat we op de grond een heleboel haren zien liggen, hoe komt dat daar? Het wordt al gauw duidelijk als we de pels van een dier zien liggen. Een rood bruinige gloed en een witte pluim aan de staart. Over de witte weilanden zien we later landgoed Eerde liggen. Als we het even later voorbij lopen komen we langs een groepje boerderijen die met hun rieten daken, voorzien van grote ijsspegels, sprookjesachtig in de sneeuw liggen. Na de Steile oever, waar we even flink moeten klimmen komen we lang een aantal zomer(?)huisjes. De rook kringelt uit de schoorstenen omhoog.

Als we langs de rand van het bos lopen komt de zon even door de bewolking heen maar is ook weer gauw weg. We passeren een boerderijtje met een menigte aan schuren en schuurtje. Alles op de centimeter gebouwd. De trekker past net onder het afdak, een schuurtje met onderin een vak waar de hooischudder staat, er boven een vak waar het hooi in twee lagen ligt opgestapeld. Iets verder weer een laag bouwseltje wat net om een grondschuif past. Een kneuterige hokjes sfeer. Onderweg blijft het goed in de gaten houden waar je loopt. De weg met de aangereden sneeuw is glad. We lopen langs Huize Het Laer, een havezathe uit de 13e eeuw. In 1932 werd het huidige 17e eeuwse huis door de gemeente Ommen overgenomen van de adelijke familie van Pallandt. Dan ligt het station voor ons. Blij dat we de benen even kunnen strekken stappen we in de trein naar Dalfsen.

Hij was wel een halve meter

Giethoorn - Wetering

De dag voor we gaan wandelen geeft beslist geen hoopvolle indruk. Bij bakken stort het water naar beneden, dan is het weer een tijdje droog en plots valt er weer zo'n waterval uit de lucht. Toch gaan we vrijdagmorgen vol goede moed van start. We steken de weg over, als we de borden geloven is Steenwijk nog maar 6 kilometer, wij hebben er nog 39 voor de boeg, waarvan we nog wat bewaren voor een volgende keer.


Er staat een flinke wind en in de blauwe lucht hangen grote witte wolken, een pracht gezicht de zon schijnt daar volop tussendoor. We lopen over de verharde weg langs de Halfweg Polder. Na de turfwinning zijn ze ontgonnen en geschikt gemaakt voor de landbouw, een vooroorlogs werkgelegenheidsproject. We steken aan het eind de Thijssegracht over en lopen aan de andere kant van het water door over het fietspad. Rechts van ons passeren we een weiland met koeien op zich niet iets ongewoons natuurlijk maar deze koeien waren niet onthoornd. Sommige boeren kiezen hier bewust voor. We lopen verder en komen al gauw bij het Giethoornse Meer. De wind laat witte kopjes op de golven zien, aan de overkant van het meer zien we het torentje van Blokzijl. Het meer is al ontstaan in de ijstijd dus ruim voor de turfwinning en is nu een knooppunt van waterwegen. We lopen over een brede gras wal, links het riet dat door de wind platgedrukt wordt en rechts een bomenrij met daarachter grasland. Nog steeds geen drup regen gehad! Onder de brug drinken we een kopje koffie soms zegt je gevoel dat zoiets verstandig is.


Als we verder bij Café Geertien in Muggebeet komen zijn ze nog niet open en nemen ook niet de minste moeite om maar iets te verdienen. We lopen een eindje langs de N333 en slaan dan rechts af de natuur weer in. Op de paal bij het toegangshek staat een blauw bordje met de afbeelding van een schelp, het Jabikspaad. We lopen langs de Roomsloot, links het water met een rietkraag rechts rietlanden.


Boven de rietlanden aan het horizon ligt Nederland en daarboven een nederlandse lucht. Bij het plaatsnaambord maken we even een foto. Een unieke foto want dat bord hangt er niet altijd en .... het bord is oranje! waarom?? Als we de grens van Nederland over zijn moeten we weer het fietspad volgen en stoppen even bij de vogelkijkhut. Geen vogel te zien, behalve die vreemde vogels die achter de opening zitten.


Het fietspad gaat verder door een bosje. Twee verkenners lopen voorop de rest volgt op en royale afstand. Ineens er er voor paniek, ik wordt geroepen. Als we door de bocht zijn zien we de verkenners staan. Ze zwaaien met de armen en maken gebaren. Rustig lopen we verder. "Hij was wel een halve meter, ja hier over het pad. Een echte!!! Daar kronkelde hij." We begrijpen dat ze een echte slang gezien hebben. Jaja, wat voor één dan?? Ze blijven het antwoord schuldig. Het blijft gissen. Ons land kent slechts een paar soorten zoals de adder en de ringslang. De eerste kom je op zandgrond tegen terwijl de andere meer in waterrijke gebieden te vinden is. De schuwe slang is ongevaarlijk en bijt zelden. Ineens zien we er weer één gaan, dit keer een kleiner exemplaar, onze dag kan niet meer stuk!


Aan het eind van dit pad komen we bij Kalenberg. Midden in het dorp steken we het water over, aan het eind van de bebouwing gaat de weg over in een fietspad. Na een tijdje komen we langs de Kloosterkooi. Helaas is de eendekooi alleen op afspraak te bezichtigen. Aan het eind van het pad gaan we rechts af en lopen langs de vervenershuisjes naar de camping.